توماج صالحی و ابول کوکور؛ ماجرا چیست؟ | دربی فاندبگیرها؛ پروژه‌بگیران در آمپاس | فاندخواری از خون مردم
به گزارش همشهری آنلاین ، فرهیختگان نوشت: در همین رابطه ادعاهایی در فضای مجازی از سوی چهره‌های اپوزیسیون مطرح می‌شود که او مخفیگاه ابول کورکور، شرور معروفی که دو روز پیش (شنبه) در ایذه خودکشی کرد را لو داده است. همان‌هایی که دیروز با آهنگ‌هایش شعار می‌دادند، امروز او را خائن می‌نامند. نهایتاً صالحی برای خارج شدن از زیر این سایه سنگین، ناچار شد در ویدئویی از خود دفاع کند و این جریان را افشا کند: «این افراد نه برای آزادی، بلکه برای پر کردن جیب‌هایشان مبارزه می‌کنند.»
او در این ویدئو فاندبگیرهای اپوزیسیون را به باد انتقاد گرفت و پرده از پروژه ضدایرانی آن‌ها برداشت: «موج‌سواری بر خون مردم، تحریک جوانان به خشونت و سپس تبدیل کردن رنج آنان به دلارهایی که از دولت‌های غربی می‌گیرند.» گزارش‌هایی که در شماره‌های پیشین نیز به طور مفصل به آن پرداخته‌ایم، نشان می‌دهند که این فاندبگیرها طی سال‌های اخیر میلیون‌ها دلار از آمریکا و متحدانش دریافت کرده‌اند.
ترامپ که اخیراً برخی از این بودجه‌ها را قطع کرده، نشان داد که حتی خود آمریکایی‌ها هم به فریب‌کاری این جماعت پی برده‌اند. از سوی دیگر فاندبگیرها هم به این دلارها عادت کرده‌اند و در تلاش‌هایشان برای سهم‌خواهی، حتی به بازیگرانی که زمانی مورد حمایت خودشان بوده هم رحم نمی‌کنند. توماج صالحی حالا قربانی و هدف حملات کسانی شده که ادعای آزادی دارند، اما در عمل این مفهوم را فقط در حد ماشین چاپ پول می‌بینند.
توماج؛ از اعدام تا آزادی
اوایل تیرماه سال جاری، وکیل توماج صالحی اعلام کرد که دیوان عالی کشور حکم اعدام این خواننده را نقض کرده است. بر اساس حکم فرجامی شعبه ۳۹ دیوان عالی، پرونده برای رسیدگی دوباره به شعبه هم‌عرض ارجاع داده خواهد شد. دیوان در این حکم نه‌تنها اعدام را لغو کرد، بلکه تأکید داشت که حکم حبس قبلی او، یعنی ۶ سال و سه ماه، بدون رعایت قواعد تعدد جرم صادر شده و طبق ماده ۱۳۱ قانون، بیش از حد مجازات قانونی بوده است. پیش‌تر، در ۶ آذرماه ۱۴۰۱، اسدالله جعفری، رئیس‌کل وقت دادگستری استان اصفهان، از صدور کیفرخواست علیه توماج صالحی خبر داده بود.
اتهاماتی مثل افساد فی‌الارض، فعالیت تبلیغی علیه نظام، تشکیل گروه‌های غیرقانونی برای برهم زدن امنیت، همکاری با دولت‌های متخاصم علیه جمهوری اسلامی، نشر اکاذیب، تشویش اذهان عمومی از طریق فضای مجازی و تحریک افراد به خشونت در این کیفرخواست مطرح شده بود. دادگاه بدوی هم بر اساس همین اتهامات، صالحی را به اعدام و مجازات‌های تکمیلی محکوم کرد؛ حکمی که قابل فرجام‌خواهی در دیوان عالی بود؛ اما داستان به اینجا ختم نشد. توماج پس از تحمل دوران محکومیتش آزاد شد. نهایتاً او که به جرم تبلیغ علیه نظام به یک سال حبس قطعی محکوم شده بود، سرانجام در ۱۱ آذر ۱۴۰۳ با پایان این دوره از زندان آزاد شد.
من کورکور را لو ندادم
توماج صالحی پس از آزادی با موجی از انتقادات از سوی اپوزیسیونی روبه‌رو شد که پیش‌تر از او حمایت می‌کردند. ماجرا از خودکشی ابول کورکور، شروری معروف در ایذه آغاز شد که ظاهراً پای توماج را به معرکه کشاند. ابول کورکور که از سرکردگان ناآرامی‌های سال ۱۴۰۱ در ایذه بود و دو سال تحت تعقیب قرار داشت، در درگیری مسلحانه با نیروهای امنیتی، هنگامی که حلقه محاصره تنگ شد، دست به خودکشی زد و این صحنه را به صورت زنده در اینستاگرام پخش کرد. بخشی از جریان اپوزیسیون در توییتر در شبکه‌های اجتماعی ادعا کردند توماج مخفیگاه ابول کورکور را به نیروهای امنیتی لو داده است.
برخی مدعی شدند که ابول پس از دو سال زندگی مخفی در ایذه، با توماج تماس گرفته بود تا او را در خروج از کشور یاری دهد، اما توماج به‌جای کمک، مکان او را افشا کرده و این امر به محاصره و مرگ ابول منجر شده است. این ادعاها علیه صالحی به‌سرعت در فضای مجازی پخش شد و برخی از همان افرادی که روزگاری از توماج دفاع می‌کردند، او را خائن تلقی کردند. عده‌ای از آن‌ها حتی گفتند آزادی عمل توماج پس از زندان و سفرهایش در ایران بی‌دلیل نیست. هرچند این ادعاها و اتهامات برای چندمین بار ایران‌ستیزان را به جان یکدیگر انداخته اما توماج صالحی را که زمانی برای ترانه‌های اعتراضی‌اش مورد ستایش بدنه اپوزیسیون بود، در موقعیتی قرار داده که با انتشار یک ویدئو به توضیح مفصل درباره این شایعات بپردازد و از خودش رفع اتهام کند.
سال ۱۴۰۱ مردم را دعوت به خشونت می‌کردند و پول می‌گرفتند
توماج صالحی در پاسخ به اتهاماتی که پس از آزادی به او نسبت داده شده در جایگاه دفاع قرار گرفته و ناچار شده است سایه حملات بی‌وقفه حامیان قدیمی‌اش را از سر خود بردارد. او در این باره می‌گوید: «تمام کسانی که این سه ماه [پس از آزادی] به ما حمله می‌کنند همان کسانی هستند که سال ۱۴۰۱ مردم را شارژ و تشویق می‌کردند به خشونت.» به گفته او، برخی از این افراد از ناآگاهی به خشونت دامن زدند، اما «بیشترشان آگاهانه عمل کردند.»
او سپس به موضوعی کلیدی پرداخت که با تأکید بیشتری مطرح کرد: «این افراد، پس از آسیب دیدن جوانان به دنبال بهره‌برداری بودند و از سازمان‌های حقوق بشری و دولت‌های غربی، به اسم حمایت از زندانیان سیاسی و آسیب‌دیدگان داخل کشور، فاند می‌گرفتند.» توماج می‌گوید، آن‌ها پول‌های ماهانه دریافت می‌کنند و ادامه این وضعیت برایشان سودآور است؛ سودی که از رنج مردم تأمین می‌شود. توماج ادامه می‌دهد که تفرقه‌افکنی و تهمت‌زنی میان مردم، بخشی از این نقشه است تا منافعشان در غرب حفظ شود.
صالحی در پایان، از حمله‌کنندگان می‌خواهد که در فضای مجازی بدون مدرک علیه او سخن نگویند و گفت اگر سندی دارند، ارائه کنند، وگرنه او در برابر حملات بعدی، با مدرک و نام افراد پاسخ خواهد داد. او حتی تهدید کرد که در صورت تکرار چنین رفتارهایی، حتی عملیات‌های ضدایرانی پدران این افراد را هم با سند و مدرک برای مخاطبانش افشا خواهد کرد.
پروژه‌بگیران در آمپاس
ماجرای فاندبگیرها، که توماج صالحی هم در دفاعیه‌اش به آن اشاره داشت، پرده از واقعیت زشت و تیره جریان ضد ایرانی برمی‌دارد؛ جریانی که البته این روزها با تصمیمات دولت جدید آمریکا به دیوار سختی خورده است. دونالد ترامپ بلافاصله پس از پیروزی در انتخابات ایالات متحده فرامینی را امضا کرد که یکی از آن‌ها قطع پول‌توجیبی برخی از گروه‌ها از جمله اپوزیسیون ایران بود. او اعلام کرد که فاندهای چندمیلیون دلاری به برخی کشورها و نهادها را متوقف می‌کند؛ خبری که رنگ از رخ پروژه‌بگیران پراند؛ همان‌هایی که با بودجه‌های کاخ سفید و کنگره آمریکا، علیه ایران فعالیت می‌کنند و بعد از شنیدن این خبر، در رسانه‌هایشان حسابی سروصدا کردند. ترامپ گفت این کمک‌ها برای ۹۰ روز به حالت تعلیق درمی‌آید، تصمیمی که در راستای کاهش هزینه‌های دولت فدرال و با هدایت ایلان ماسک پیش می‌رود. اما ماجرا عمیق‌تر از این حرف‌هاست.
مارکو روبیو، وزیر خارجه آمریکا هم در مصاحبه‌ای فاش کرد که این فاندبگیرها از هر دلار دریافتی، ۸۸ سنت را به جیب خودشان می‌ریختند و فقط ۱۲ سنت را صرف اهداف تعیین‌شده می‌کردند. سایت پروپابلیکا با انتشار اسنادی دقیق، نشان داد که تنها شش مورد از این نهادها و افراد، در بازه ۱۰ تا ۱۵ سال گذشته، نزدیک به ۱۰۰ میلیون دلار از آمریکا دریافت کرده‌اند، و این تنها بخشی از ماجراست، چون اطلاعات بسیاری از دریافت‌کنندگان دیگر هنوز در دسترس نیست.
رؤیای براندازی با چاشنی فساد
ترامپ این تعلیق را سیاستی برای بازنگری و بهینه‌سازی منابع توصیف کرده، اما روبیو صراحتاً گفت این قطع فاندها به دلیل ناکارآمدی این گروه‌هاست، نه تغییر سیاست آمریکا در قبال ایران. از زمان انقلاب اسلامی، دولت‌های مختلف آمریکا صدها میلیون دلار برای حمایت از مخالفان جمهوری اسلامی هزینه کرده‌اند، ولی ناکامی پروژه‌های براندازی، اختلافات داخلی اپوزیسیون و عدم موفقیت در ماجراهای سال ۱۴۰۱، واشنگتن را به این نتیجه رسانده که این سرمایه‌گذاری‌ها بی‌ثمر بوده است.
حالا هم احتمالاً هدف، تخصیص بودجه برای آلترناتیوهایی است که تأثیر بیشتری داشته باشند. طولی نکشید که ادعای روبیو مبنی بر گم‌شدن فاندها و مصرف‌شدنشان در مقاصد نامعلوم، توسط داده‌های سایت پروپابلیکا ثابت شد. به عنوان مثال «لادن برومند»، از بنیان‌گذاران مرکز عبدالرحمن برومند، تا پایان ۲۰۲۳ حدود ۱۶ میلیون دلار از دولت آمریکا گرفته، اما در سال ۲۰۱۷ شرکتی به نام «SADA ۱ LLC» در واشنگتن دی‌سی ثبت کرده که هیچ اثری از فعالیتش نیست و آدرسش همان خانه شخصی او است. این پول‌ها که به اسم حقوق بشر خرج می‌شوند، معلوم نیست کجا می‌روند.
پروژه توانا، تأسیس‌شده توسط «مریم معمارصادقی» و «اکبر عطری»، از ۲۰۱۱ تا امروز ۱۴ میلیون دلار دریافت کرده، اما آمریکایی‌ها او را هم ناتوان از پیشبرد اهدافشان دانسته‌اند. در ادامه گزارش‌های این وب‌سایت مشخص شده است که کمپین حقوق بشر در ایران بیش از ۱۸ میلیون دلار، ایران‌وایر تحت مدیریت «مازیار بهاری» ۱۹ میلیون دلار، و مرکز اسناد حقوق بشر ایران ۹ میلیون دلار فاند گرفته‌اند. این اعداد فقط گوشه‌ای از جریان پولی را نشان می‌دهند که به نام کمک به دولت‌ها و نهادها و به کام چهره‌ها و البته علیه ایران در گردش‌اند.
فاندخواری از خون مردم
بنیاد ملی دموکراسی (NED)، که توماج صالحی هم تلویحاً به آن اشاره کرد، ستون اصلی این فاندهاست. این بنیاد که پس از رسوایی مداخلات سیا در شیلی تأسیس شد، رسماً اعلام کرد جای سیا را می‌گیرد تا همان براندازی‌ها را با ظاهری قانونی ادامه دهد. اسناد نشان می‌دهند NED بین ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ دست‌کم ۴.۶ میلیون دلار در ۵۱ پروژه ضدایرانی هزینه کرده، از حمایت اتحادیه‌های کارگری گرفته تا تقویت روزنامه‌نگاران و کمپین‌های زنان. در مصر، ۸.۵ میلیون دلار برای سرنگونی حسنی مبارک و محمد مرسی خرج شد و در ایران، پروژه‌هایی مثل القای سوءمدیریت منابع آب، که به کلیپ معروف نتانیاهو با لیوان آب ختم شد، بخشی از این برنامه‌هاست.
توماج در دفاعیه‌اش این فاندبگیرها را به نان خوردن از خون مردم متهم کرد و گفت آن‌ها برای حفظ منافعشان، فعالان داخل کشور را تخریب می‌کنند. قرار گرفتن این ادعا در کنار اسناد و تصمیمات آمریکا هم این ادعا را تقویت می‌کنند که اپوزیسیونی که قرار بود با دلارهای هنگفت فضای اجتماعی ایران را برهم بزند، بیشتر مشغول پر کردن جیب خود بوده تا اجرای مأموریت‌های اربابش. این ماجرا نه پایان سیاست‌های ضدایرانی آمریکا، بلکه تلاشی برای کارآمدتر کردن آن است و فاندبگیرها که حالا زیر فشار این بازنگری‌اند، باید به اربابان جدیدشان در کاخ سفید و کنگره ایالات متحده نشان دهند که آیا صلاحیت دریافت پول‌توی‌جیبی‌های بعدی را دارند یا خیر.
